Thema’s: de zon, somberheid en vrolijkheid, verwondering
Hierom:
- instant verwondering: Heb jij ooit al eens nagedacht of de zon restjes achterlaat en waar die dan te vinden zijn?
- adembenemende en kleurrijke tekeningen op groot formaat
- rijke taal die gonst en trilt en een verhaal vertelt met een zonnige gloed
Prangende vraag: Waar blijft de zon als het regent?
Het is herfst en het is donker in het bos. Een groepje dieren zit somber onder een tak, totdat Veldmuis zich hardop afvraagt waar de zon is gebleven. Die was er toch de hele zomer? Is er dan niets meer van zijn stralen over? De dieren gaan op zoek, want ze weten het zeker: er moeten nog ergens restjes zijn – restjes van de zon!
Bespreking:
Had jij al eens nagedacht over de mogelijkheid dat de zon restjes achterlaat? Veldmuis wel. Terwijl zijn vrienden in het grijze bos schuilen voor de regen en ze stilaan steeds bozer worden op de zon, kijkt Veldmuis anders naar het probleem. Want het kan toch niet dat ze al dat licht opgemaakt hebben? Er moeten toch restjes zijn? Ik word blij van dit idee alleen al, dat Edward van de Vendel schitterend uitwerkt.
‘Ho eens even!’ piepte ze. Ze ging voor de andere dieren staan, zette haar pootjes in haar zij en zei: ‘Het kan toch gewoon niet? Ik bedoel: de zon heeft wekenlang zonneschijn over ons heen gegooid. Het goot naar beneden, geel en goud, en het duurde en het duurde. Waar is al dat licht dan gebleven? Is het helemaal weg? Hebben we alles opgemaakt of zo?’
Alle dieren zijn sceptisch, maar Stille Eekhoorn wil wel mee op zoek. De tocht van Eekhoorn en Veldmuis loopt langs holletjes, de vijver, een bessenstruik en een verlaten boshuisje. Wanneer ze teleurgesteld willen terugkeren, zien ze opeens een paal met daarbovenop een oranje schijf. De zon! Het wordt hilarisch wanneer alle dieren door het dolle heen beginnen trekken en duwen om dat laatste restje van de zon los te krijgen.
‘Eekhoorn humde. Hij kuchte.
En toen zei hij: ‘Volgens mij is het een wegwijzer. Voor de mensen. Die snappen niet hoe ze moeten lopen. Dat staat erop. Het is een wegwijzer. En hij zit vast.’
Je denkt dat alle hoop verloren is, maar dan begint Eekhoorn te grinniken, steeds harder. Iedereen krijgt vervolgens de slappe lach. ‘En de vrolijkheid duurde en duurde.’ En omdat Veldmuis goed kan kijken, net daar waar niemand kijkt, vindt ze de restjes van de zon….in haar vrienden.
Edward van de Vendel laat in De restjes van de zon de woorden en zinnen trillen, dansen en stralen. In zijn universum brommen Karpers, lopen dieren niet maar sjokken ze en roffelen er huismussen tevoorschijn. Die rijke taal opent niet alleen de deur naar een rijke leeservaring, maar brengt ook nuance, gevoel en humor in het verhaal.
Dat verhaal krijgt bovendien extra glans door de adembenemende illustraties van Jet Parent. Haar kleurenpalet schittert en sprankelt als een zonnige zomerdag. Je kan uren kijken naar die prachtige kleurenillustraties die het spel van schaduw en licht, twijfel, hoop en vrolijkheid meesterlijk weten te vangen.
Dit boek gaat voor mij over hoe heerlijk warm het kan zijn wanneer iemand de focus verlegt naar wat er wel is of kan. Enthousiast blijvend over de lichtheid of vrolijkheid die altijd ergens in de kieren van ons bestaan huizen en door anderen worden weerspiegeld. Heel mooi hoe dit boek ruimte geeft om vooral zelf te gaan ontdekken waar de restjes zon in jouw leven zitten.
Een boek met een zonnige gloed. Aanrader voor jong en oud.
De restjes van de zon
Edward van de Vendel (tekst) | Jet Parent (ill.) | ISBN 9789045129020 | Querido
Met dank aan Querido voor het recensie-exemplaar.
Denk je bij het aankopen van die fijne kinderboeken ook aan de lokale handelaar? Bestel je boek bij een boekhandel via Confituur Boekhandels, Standaard Boekhandel of de vele kleine gespecialiseerde boekhandelaars dichtbij huis.
