Wie fan is van Calvin and Hobbes, de stripverhalen van Bill Watterson, weet het al langer. Geen pagina zonder filosofische vraag, steeds verpakt in een grappige cartoon. De strips vertellen scènes uit het leven van een 6-jarige en zijn speelgoedtijger. En dat leidt tot verrassende, grappige, confronterende en vaak zelfs (zo blijkt nu) visionaire taferelen.
Ik was me er als tiener niet van bewust, maar Watterson laat geen enkel thema ‘ongetekend’ en heeft een neus voor het universele: van de zin van ons onderwijs, de rol van media, verbeeldingskracht, God, wat goed leven is, … Hij kan zich daarbij moeiteloos verplaatsen in zowel het kind als de volwassene.
Heerlijk om te lezen, om te verdrinken in de hilarische dialogen en om eens over na te denken. Want wat doe je als je niets doet? Waarom bestaat er een woord voor ‘niets’? Kan onze tijd op geraken door niets te doen?
In een andere cartoon concludeert Calvin: “There is not enough time to do all the nothing we want to do.”
Misschien iets voor bij een ontspannende tas thee, tijdens het nietsdoen?
