Trefwoorden: missen, eenzaamheid, Walvis 52, schelpen
Hierom:
- Een stil, dromerig verhaal om langzaam te lezen
- Adembenemende illustraties die sfeer scheppen en je meevoeren naar het Noorden
- Omdat je soms wat dieper moet durven duiken om schoonheid te zien
Prangende vraag: Hebben ook mensen hun eigen lied?
Lilja woont in een vuurtoren en is bewaarder van het noorderlicht. Haar papa is vaak weg. Van bij het begin van het verhaal is duidelijk dat Lilja haar vader mist en eenzaam is wanneer hij op ontdekking is met zijn duikboot. Kim Crabeels omschrijft prachtig hoe Lilja sneller (al lopend van de vuurtoren naar de oever van de fjord), groter (hoopvol speurend naar papa’s boot), maar ook zwaarder (verdrietig weer naar huis slenterend) wordt.
Wanneer haar papa thuis komt krijgt Lilja altijd een schelp (‘Haar papa doet niet aan verrassingen, alleen aan zeker weten.’) en nieuwe verhalen over zeepaardjes, een lekke zeeslang of een spookachtige octopus. Samen doen ze klusjes en omdat Lilja de vuurtorenwachter is, zorgt ze ervoor dat de lamp altijd blijft schijnen. Op de avond voor haar papa weer moet vertrekken, vertelt hij over Walvis 52. Dat raakt een gevoelige snaar bij Lila, die eenzaamheid als geen ander kent.
“Ik wéét dat je moet gaan’, zegt Lilja flink. ‘Dat het aan je trekt.’
Zo heeft papa het haar altijd uitgelegd. Maar wie of wat dan precies aan hem trok, dat begreep ze nooit. Tot nu.
Het zijn die lijntjes op de wereldbol. Ze lopen van noord naar zuid en van oost naar west.
Precies zo’n lijntje loopt dwars door de zee, over het land en door de lucht. Van haar tot bij haar walvis.”
Lilja gaat op zoek naar de walvis en hoort hem roepen in de wulk die in haar schelpenkast ligt. Dat is het begin van intense dromen en gesprekken met haar hartsvriend. Maar dan verliest ze het laatste restje noorderlicht en ook haar walvistelefoon. Gelukkig is het grootste wonder klein en dichterbij dan gedacht…
Kim Crabeels stapelt korte zinnen tot een betekenisvol geheel en legt kleine dunne lijntjes naar thema’s als missen, eenzaamheid, verbondenheid, fantasie en verwondering. Haar poëtische opbouw, grote fantasie en gevoelige vertelstijl laten geen enkele lezer onberoerd. En dan die magische illustraties van Sebastiaan Van Doninck die de eenzaamheid en uitgestrektheid weergeven, maar op andere momenten wervelen van dynamiek en verwondering. Ik kan uren kijken naar die sfeervolle beelden. De illustraties brengen bovendien de noodzakelijke helderheid en lichtheid in het abstracte verhaal. Ook applaus voor de prachtige vormgeving door Julie Vangeel. Ooo, ik heb zo’n zwak voor fluo-steunkleuren! En in dit boek valt alles echt heel mooi samen.
Wat een parel! Een stil, dromerig verhaal om langzaam te lezen en tot je te laten doordringen. Voorlezen kan vanaf 6 jaar. Zelf lezen vanaf 8 jaar.
Weetje: Kim Crabeels liet zich voor dit verhaal inspireren door Walvis 52. Die walvis zingt hoger dan al zijn soortgenoten en dat is zo bijzonder, dat wetenschappers hem al sinds de jaren ’80 volgen. De meest eenzame walvis ter wereld zwemt al die tijd al alleen.
De meest eenzame walvis ter wereld. Het grote voorleesboek (6+)
Kim Crabeels (tekst) | Sebastiaan Van Doninck (ill.) | Julie Vangeel (vormgeving) | ISBN 9789463835695 | Pelckmans | 2024 | 63 pag.
Met dank aan Uitgeverij Pelckmans voor het recensie-exemplaar.
Denk je bij het aankopen van die fijne kinderboeken ook aan de lokale handelaar? Bestel je boek bij een boekhandel via Confituur Boekhandels, Standaard Boekhandel of de vele kleine gespecialiseerde boekhandelaars dichtbij huis.
